«در خیال*»

با خیالت عشقبازی می کنم و تنم می سوزد از خیال تن داغ تو و دستهایت که راهی تنم می شوند و لبهایت!
خیال کاویدن تنهامان پس می زند تنهاییم را و سرگردانیم را!
گویا هنوز در آغوش تو آرامِ آرامم یا بر زانوی تو نشسته ام و نه فقط بر دنیای دو نفره مان که بر همه جهان فرمان می رانم!



*واضح و مبرهن است که این عنوان آلبومی از استاد شجریان است، گرچه مدتهاست به او گوش نداده ام!

...

دوره افسردگیها برگشته. دلیل...؟ نمیدونم!

تابستون وقتی حالم بد می شد دوچرخه رو برمی داشتم و فقط پا می زدم با شدت توی اون راه جنگلی کنار رودخونه. شدت ضربه هایی که حرکت سریع دوچرخه روی سطح نه چندان صاف راه باریک جنگلی بهم وارد می کرد، سبزی دور و برم، سکوتی که با صدای پرنده ها و پر زدن حشرات شکسته می شد و آفتابی که خیلی دیر گاهی نزدیک 10 غروب می کرد آرومم می کردن. اما حالا آسمان خاکستری، سرمای زمستانی، تاریکی زودرس و حتی برفی که می باره بدترم می کنن.

نمی دونم چه مدت دیگه اینطوری می تونم دوام بیارم، امروز قرص رو شروع کردم....

من باید به یک جای سبز برم با آب و هوای معتدل تقریبا تا 30 درجه گرم و نه بیشتر و نه کمتر از 20 درجه. امیدوارم یه روزی خوب شم. خسته شدم این همه سال از این شوکهای افسردگی که هرچند وقت میاد و داغونم میکنه.

آدم زیر جلد

از مهمونی که برگشتی، لباسهای دزد دریایی رو هم درآوردی و گریمت رو پاک کردی، دیگه کسی نیست تا بفهمتت! کسی نیست تا از این موجود بی هیچ رنگ و لعاب، دقدقه هاش، حسهاش و دنیاش براش بگی، کسی نیست تا این آدم رو بشنوه، با حرف یا بی حرف بفهمه!
گیرم یک عالمه آدم تو مهمونی بوده ان و کلی هم خوش گذشته ، اما اگه از زیرجلد همه اون لباسها و رنگها و... شنیده نشی، تنهایی! اگه نباشه کسی تا اون آدم زیرجلدی رو لمس کنه و بفهمه تنهایی! شاید این مشکل منه که زیر رنگ و لعاب یه چیزهای دیگه وجود داره، اگر توی همینها گم می شدم و زیرجلدی وجود نداشت دیگه غمی نبود.... این مشکل منه که زیرجلد یه آدم دیگه نفس میکشه که سالهاست ساکتش کرده ام، خب آخه چقدر با در و دیوار حرف بزنه؟!...

تنوع

دیروز پر بودم و امروز خالیم! از آن خلاهایی که همش کم میاری و هیچی پرش نمیکنه! اثر سفر لندن تا دیشب بود انگار و امروز دیگه...

دلم هوای تازه میخواد، خب هوا که نه، هوس تازه در واقع... گرمای اون هوس را دارم کم میارم.... موجودات یعنی آدمهای جالب انگیز (این از اون اصطلاحات من و داداشی بود از بچگیها) دور و برم کم میارم، من باید همش آدم جدید ببینم.

درواقع قضیه آدم جدید نیست، به نظرم وقتی آدمها همچین چنگی به دل نمیزنند، اونوقت بودنشون دور و برت پُرت نمیکنه. تو این حالت دیدن آدمهای جدید چون به هر حال جاذبه چیز جدید داره برا یه مدت خوبه تا دوباره زود آدم جدید دیگه ای ببینی.


تنوع در چشیدن سیر نمی کند ولی گرسنگی را سرگردان می کند!!

رقص در لندن

از قبل روی مقاله اش کار کرده و برای نقد در کنفرانس حاضر بودم. بعد از سخنرانی اساتید می خواستیم فایلهامان را روی کامپیوتر سالن کنفرانس بگذاریم که دیدم کنارم ایستاده، عکسش را در اینترنت دیده بودم، خودم را معرفی کردم و آشنا شدیم. نوبت او آخرین مقاله پیش از ظهر بود و بعد نقد من بر کار او، ظاهرا از نقد خوشش آمده بود. موقع نهار کمی بیشتر حرف زدیم. نگاهم در نگاهش گیر می کرد. بی اختیار هر بار دنبالش می گشتم اما فاصله می گرفتم. گروه او از دانشگاهی در هلند می آمد اما اصلیتش آلمانی. تاخیر رفقای ما باعث شد دو گروه ما همگام شود تا رستوران-کلابی که برنامه شب بعد از کنفرانس بود. در راه حرف زدیم و گروهی دور یک میز نشستیم. او در طرف چپ مقابل من بود. صحبتهای سر شام از کار و تحقیق دور و دورتر می شد، البته یکی از همدانشگاهیهای نیمه هلندی نیمه آلمانی اش از عشق 12 سالگیش به دختری ایرانی گفت از اول نشستنمان و دیگر.... گیلاسها که پر و خالی می شد از شراب سرخ و سفید، ما گرمتر و گرمتر و شوخیها بیشتر و بیشتر و غیررسمی تر. نگاهش با چشمان خیلی گشادشده در نگاهم هنگام به هم زدن گیلاسها چنان تاکیدی داشت که به خنده ام انداخت، از وضعیت ایران پرسید و متعجب بود از اینکه چطور رمز این نگاه هنگام گیلاس زدن* را می دانم، توضیحات همیشگی را دادم. نگاهش تنها چیزی نبود که گیرم انداخته بود، گفت: چطور در ایران زنان را مجبور به حجاب سر و تن می کنند ولی چشمهایشان را نمی پوشانند، چشم زن است که حرف می زند.... این جملاتش داغم کرد، نمی دانم چشمان من هم چیزی داشت وقتی خیره به چشمهای هم می شدیم...!
ساعت حدود 11 بود که همه باهم به طبقه پایین برای رقصیدن رفتیم. زیاد نوشیده بودیم و تشنگی، گرمای رقص و شلوغی کلاب گیج کننده بود. آبجو سفارش داد و ساکت کنار کشید و نمی رقصید. من اما زیاد رقصیدم، دوستان دیگر را وسط کشیدیم و رقصیدیم و رقصیدم. با چند نفر هر بار دو به دو رقصیدم، حتی دوستی که با خود او خیلی رقصیدم باعث شد تا با برگزارکننده کنفرانس سالسا برقصم!** دوست داشتم پیچشها و رفتن و آمدنهای تنم را. حس تنم را دوست داشتم. با هرکه رقصیدم چشمم به دنبال او بود اما. چند بار با لوندی به رقص کشاندمش، رقصیدیم تنگ کنار هم، دوست داشتم لحظاتی را که فقط یک نفس فاصله داشتیم و بدنهامان با هم به موسیقی می پیچید. یادم نمی آید قبل یا بعدش بود که گفت دوست دختر دارد. پرسیدم کجاست و متقابلا سوال را به خودم برگرداند. گمانم بعد از این بود که چونان تنگ کنار هم رقصیدیم. اما از لحظه ای شروع شده بود که در حلقه ما دختری ریزنقش پیداشده بود که چشمهایش را گرفته بود و گفت: اگر دوست دختر نداشتم این دختر اولین انتخابم می شد. اهمیت نمی دادم نه به این نگاهش به دخترک و نه به دوست دختر داشتنش. سبک شده بودم و می خواستمش! سرم را چسبانده بودم به دخترک ریز نقش تا حرفهایش را در شلوغی کلاب بفهمم، میان او و دخترک ایستاده بودم و می رقصیدیم. دستش را دور کمرم حلقه کرد و صورتش را چسباند به صورتم، گیرم که برای شنیدن حرفهای دخترک آمده بود، دستش دور تن من حلقه بود و گونه اش بر گونه من، دستم را گذاشتم پشت کمرش، نفسم بند آمده بود و بیش از هر چیز دیگری می خواستمش. گویا نوشیدن آبجو کلافه اش کرده بود و ساکت که کنار می کشید و من بعد هر دور رقص با دیگری می آمدم طرفش تا همراهم شود. دستم به لباس دخترکی آن کنار خورد و درد گرفته بود، امتناع نکرد از نوازش بازوی دردناکم با همان نگاهش و لبخندش. نمی دانم چه بود و چه نبود، نمی دانم آیا خودش می دانست که آیا چیزی هست یا نیست، داغ شراب بودیم یا هر چه بود حتی اگر فقط خیال من، لذت می بردیم از این کنار هم آمدن و رفتن. و رقصی تنگ کنار هم که نمی دانم چند دقیقه بود و اهمیت نمی دادم اگر دوستان من چیزی از آن بسازند و نه حتی رابطه او و نه هیچ چیز دیگری، تنها سبک سبک دلم می خواست باشد و باشد و برقصیم و برقصیم و ... دلم، تنم، حسم بوسه می خواست وقتی تنهامان کنار هم به فاصله نچسبیدن موج می خورد به همراه موسیقی....

کنفرانس فردا ادامه داشت و دوستان من باید می آمدند، بی آنکه چیزی باشد به سادگی خداحافظی کردم و فردا به قدر چند دقیقه به همان آرامش رسمی کنفرانس حرف زدیم و شب او نبود تا دعوتش کنم به لندن-گردی شبانه گروه ما. خیلی هم شب به او فکر نکردم. روز بعد هم درآن عجله آمدنمان ترجیح دادم نگاهمان به هم نخورد ... انگار می خواستم لذت و داغی رقصمان هیچگاه رنگ نبازد، خداحافظی نکردم و نمی دانم پرواز برگشت آنها چه هنگام بود. امروز ایمیلی کاملا معمولی شاید دوستانه و شاید رسمی نه خشک از او داشتم به وعده شاید دیدار در کنفرانسی دیگر.... اما هیج کدام اینها رنگی نگرفته و نخواسته ام آن شب را و حسش را هیچ حرف و گفت دیگری میانمان بی رنگ کند. اگر دنبال او باشم نمی یابمش و اگر ادامه ای داشته باشد زنگار روزگار می گیرد بر چهره او و من. آن روز و آن شب، حرفهایش و آن نگاه نافذ و عمیق گره خورده در نگاهم که بی پروا می ماند خیره در چشمهایم و از صورتم برنمی گشت، داغی گونه اش برگونه ام، برای همیشه در قاب قشنگ اولین سفر لندن به همان جوانی و طراوت آن روزهردومان باقی خواهد ماند و عاشق تک تک لحظه ها، گره خوردگی عمیق نگاههایمان و رقصمان خواهم بود، بی آنکه گذر عمر هیچ زنگاری برآن گیراند. عاشق سبکی و بی قیدی این عشق خواهم ماند.



* نمی دانم اگر در ایران چیزی از این رسم باشد! اما قصه اش آن است که اگر دو نفر هنگام زدن گیلاسها به هم به چشمهای هم نگاه نکنند تا 7 سال سکس خوب نخواهند داشت!
** استاد محترم ظاهرا چنان مست بوده که فردای آن شب به من گفت دیشب برای رقص پایین نیامدی! و وقتی نگاه متعجب من و پرسشم را دید تازه همه چیز یادش آمد!!!

تکه پاره، بی که جنگی باشد...

داشتم فکر می کردم به برادره اصرار می کنم بیا برو امریکا برا درست، که اگه تو بری من هم دنبالت بهونه لازم دارم که از اینجا پاشم بالاخره برم امریکا. همین وسطها به موضوع اروپاش هم فکر می کردم یه هو اومد به کله ام که این همه سال اون پیش مامان و بابا بوده و من دور، هر وقت میرفتم همشون رو با هم می دیدم، حالا اگه اون بره یه جای دور دیگه اصلا احساس تکه پاره بودن بهم دست میده!!!... از این فکر داغون شدم... اگه نزدیک من نباشه معلوم نیست چند سال درمیون بتونم ببینمش و اصلا معلوم نیست بعد از چند سال بتونیم یه باری دور هم جمع بشیم دوباره 4 تایی!!...

از فکرش هم دیوونه میشم و اشکها همینطور بی معنی میریزه....
.
.
.
معلومه دیگه کلی دارم لعنت نثار میکنم به....

1968 =?=> 1979

من یک چیزی را نمی فهمم، البته بسترها متفاوت بوده قبول دارم. اما چطور روشنفکران فرنگ تحصیل کرده ما 30 سال پیش در حالیکه انقلاب 1968 رو پشت سرگذاشته بودند به انقلاب 1979 رسیدند!!! واقعا مدتهاست این برایم سوال شده که به فاصله 11 سال از جهش فکری اروپا چطور ایران همه چیز را برمی گرداند به 1400 سال قبل! و بعد از آن نمی فهمم که شخصیت فعلی چگونه آنجاست!!... ابدا ایران را نمی فهمم!!!


ما مردمی هستیم که بابک را فروختیم!!!... سالهاست به این فکر می کنم که اگر می شد برادرکشی 2500 سال پیش را از تاریخ پاک کرد و بردیا هم می ماند امروز جور دیگری بود.... ما به یک روانکاوی تاریخی عمیق احتیاج داریم...

بوسه از نظر فنی

خوب بود معشوق اینقدر صبر می کرد تا همه دلایل را داشته باشم برای اولین بوسه، و اولین بوسه چیزی نبود پادرهوا و بی حس و حال. اولین بوسه باید با همه حست باشد و چنان گرم که تا عمق وجودت را بلرزاند و سبکت کند و از روی زمین برت دارد. اصلا اولین بوسه باید مقدمه داشته باشد، باید اول گرمایش باشد بین دو لب بدون لمس هم، بعد باید همه تنت بخواهدش. این فقط وقتی ممکن هست که با همه خودت برای معشوقت حضور داشته باشی. مردها آغازکننده خوبی برای اولین بوسه نیستند غالبا، تند و سرسری و عقیم از برانگیختن! اگر زمانی کسی را آنقدر عاشق بودم و آنقدر به عشق او مطمئن، اولین بوسه را خودم شروع می کردم تا هنر اولین بوسه را بیاموزانم، رمانتیکتر از رمانسهای هالیوود!



پ.ن.1. قطعه فیلمی می دیدم که زن پرسید: اگر خیلی اشتباه نکنم آن بوسه بود، و مرد پاسخ داد: از نظر فنی بله! ابن شد که اولین پست پس از سلام این موضوع شد!!...
پ.ن.2. از آنهمه شرطی که خط آخر گذاشتم چندان راضی نیستم. موضوع این است که در آن اعماق هنوز بند و بست خیلی دارم. نه که قصد داشته باشم همه را پاره کنم، اما حسی است ناخودآگاه که چنین لذتی را نتوانم به هرکسی دهم. باید آن اعماقم آنقدر بخواهدش که همه ام بخواهد و آن همه حضور را بیابم و با همه خودم آغاز کنم. باید عمق داشته باشد رابطه و حسم تا بتوانم؛ اگر سطحی باشد همین می شود هوایی و بیرمق، احتمالا اولین بوسه چیزی در حد رفع تکلیف!!!

باز از سر نو

کاش هر آدمی همیشه رودی داشت تا برکنارش بنشیند و بیندیشد و بنویسد و ... حتی بنوشد و مست برقصد و ... حتی عشق بازی کند... و خود را از سر نو بیافریند.

همین نزدیکی رودی هست که روزهای زیادی خود را کنار آن میابم به گذران سبک زندگی، یا تنها به تماشای مردم کنار آب از بالکن کوچک اتاقم.

این روزها خودم را می کاوم بیشتر از پیش! می اندیشم و می نویسم تا به عمق خوب خودم برسم. امروز سومین وبلاگم را می آغازم. دوتای دیگر هر بار برای فرار از کسالتی که دچارشان کرده بودم بسته شدند. اما امروز دوباره میل نوشتن خود و سیاه مشق کردن خودم و زندگیم عجیب سرکشید! اما این بار حس دیگری دارد این آغاز، نه وازده ام نه دلخسته و پریشان! امروز شوری دارم برای ساختن خودم، یک حس زیر پوستی قشنگ برای کاویدن و به عمق آرام و ساکن درونم رسیدن. برای فرار از عمق غم زمانه سالهاست به سطح پناه برده ام، امروز مشتاق رسیدن به آن عمق عمیق درون هستم.

بسته به حال خودم شیوه نوشتن اینجا فرق خواهد کرد، از هر چه در من و دوروبر من است خواهم نوشت، گاه زبان عامیانه و گاه برهنه....